Ekip Uyumsuzluğu Yüzünden Dağılan Harika Takımlar
Her şey rüya gibiydi. Biri ürünü hayal ediyordu, diğeri yazıyordu, bir başkası çiziyordu. Tasarımcı estetikte zirveydi. Backend’ci sistem mimarisini rüyasında kuruyordu. Proje yöneticisi, zaman planlamasıyla uzay mekaniğini kıskandıracak kadar dakikti. Ama gün geldi, mesajlar azaldı. Toplantılar ertelendi. Yüzler asıldı. Ve sonunda… ekip dağıldı.
Ne bir iflas, ne büyük bir hata, ne teknik kriz. Sadece bir uyumsuzluk. Ve bu da yetti, her şeyi bitirmeye.
Bazen En Büyük Tehlike, En Büyük Yeteneklerdir
Çünkü büyük yetenekler, büyük egolarla gelir. Herkes bir şeyin en doğrusunu bildiğine inanır. Ve her şeyin en iyisini bilen beş kişi bir araya geldiğinde, en kötü sonucu doğurabilir. Çünkü bu takımlarda sorun bilgi değil, anlayış eksikliğidir.
Bir ekip ne kadar zeki olursa olsun, empati kuramıyorsa birlikte çalışamaz. İşte o zaman kod yazılmaz, toplantılar yapılmaz, alınan kararlar sabote edilir. Ve sonunda en olağanüstü proje bile, mesaj kutusunda "okunmadı" olarak kalır.
Uyumsuzluk Gözle Görülmez Ama Her Satıra Sızar
Her şey dışarıdan sorunsuz görünür. Slack mesajları düzgün, Trello kartları hareketli, Google Doc paylaşımları taze. Ama içeriye zoom yaptığında şu satırları görürsün:
// neden böyle yaptın? // bence böyle olmamalıydı // ben söylemiştim, işte buradayız
İşte bu satırlar, yalnızca kod değil; çatışma izi taşır. Bir fonksiyon çağrısı gibi değil, bir kişilik savaşı gibi akar. Ve sonunda kod değil, insanlar kırılır.
Bir Tabloyla Görelim: Dağılma Süreci Nasıl Başlar?
| Belirti | Görünürde Ne Olur? | Gerçekte Ne Yaşanır? |
|---|---|---|
| Geciken toplantılar | “Takvimler çakıştı” | Konuşmak istememe hali |
| Yanıtsız mesajlar | “Yoğundum” | Psikolojik uzaklaşma |
| Rekabetçi cümleler | “Ben bu kısmı tek yaptım” | Kırılmaya hazır ego |
| Yavaşlayan ilerleme | “Bekliyoruz” | İçsel motivasyon çöküşü |
Harika Takımlar Nasıl Kendi İçlerinde Patlar?
Bazı ekipler, başarıya çok yakındır. Ama o başarıyı paylaşma fikrine uzaktır. İşte bu kırılma noktasıdır. “Kimin fikriydi?” sorusu sorulduğunda herkes “benim” diyorsa, o ekip ortaklık değil rekabet içindedir.
Ve bu yüzden bazı projeler başarıya ulaşamaz. Çünkü içeride görünmeyen bir savaş vardır. Bu savaş, planlarda yer almaz ama her cümleye sızar. Ve o ekip, yavaş yavaş, sessizce kendi içinden parçalanır.
Birbirini Beğenmeyen Değil, Dinlemeyenler Dağılır
Gerçek uyumsuzluk, fikir ayrılığı değil; anlama reddidir. Ekip içinde biri diğerini sadece duymakla yetiniyorsa ama anlamıyorsa, orada artık bağ kalmamıştır. Kodlar birleşse de kafalar ayrı gider.
Bu ekiplerde toplantılar yapılır ama ilerlenmez. Çünkü her kişi başka bir dünyadadır. Aynı dosya üzerinde çalışsalar da aynı şeyi yapmazlar. Fikirler ortak değildir; yalnızca çarpışır.
Yalnızca Ürün Değil, Anlaşma da Geliştirilmeli
Projeye başlarken roadmap hazırlanır, API listesi çıkarılır, görev dağılımı yapılır. Ama kimse “bu ekip nasıl iletişim kuracak?” sorusunu sormaz. Ve bu yüzden harika ekipler, sadece kod mimarisi yüzünden değil, insan mimarisi bozuk olduğu için çöker.
İletişim protokolü olmayan ekipte, sessizlik en büyük bug olur.
Ve Sonunda Ne Olur?
Proje yarım kalır. Repo güncellenmez. Slack sessizleşir. Birinin son mesajı “devam edecek miyiz?” olur. Kimse cevap vermez. Ve o mükemmel fikir, kimsenin konuşmadığı bir dijital boşlukta kaybolur.
Aylar sonra bir ekip üyesi bir podcast’te şu cümleyi kurar: “Biz zamanında çok iyi bir şey yapıyorduk, ama...”
O Cümlede Kalan Her Proje, Aslında Ekip Uyumsuzluğunun Mezar Taşıdır
Çünkü bazı fikirler yenildiği için değil, yan yana durulamadığı için gömülür. Ve her mezarın başında sessizce bekleyen bir cümle olur:
“O ekip dağılmasaydı…”